• Gatunki żyjące na zewnątrz, w ogrodzie: są bardziej kolorowe (głęboki niebieski, zielony, czerwono-czarny, żółty), ale są też stworzenia mniej kolorowe (jasnobrązowe lub szare), takie szkodniki używają jaskrawego ubarwienia jako sygnału ostrzegawczego o niebezpieczeństwie;
• krwiopijcy, którzy żyją w ptasich gniazdach, w pobliżu zwierząt lub w domach ludzi: oni również nie potrzebują krzykliwych kolorów, ponieważ ich głównym celem jest zbliżenie się do potencjalnej ofiary, aby zdobyć dawkę krwi.

Pluskwy wyglądają inaczej.

Niektóre z różnic między nimi można dostrzec pod mikroskopem, jeśli bada się cechy mniejszych osobników (długość ciała mniejsza niż 1 mm). Aby ułatwić sobie rozpoznanie szkodników w domu lub na posesji, powinieneś dowiedzieć się, jak z bliska wyglądają poszczególne podrzędy pluskiew:

• długość ciała waha się od kilku milimetrów do 15-18 cm; największe osobniki zamieszkują klimat tropikalny, małe i średnie owady są najczęściej roślinożerne, występują wśród nich także krwiopijcy (długość ciała 5-8 mm);
• liczba odnóży - 6, dla porównania roztocza i inne pająki mają 8 odnóży, co już samo w sobie pomoże Ci rozpoznać szkodnika w danym obszarze;
• 1 para czułków - są one wrażliwe i umożliwiają owadom przemieszczanie się w poszukiwaniu pożywienia;
• Narządy wzroku mogą być nieobecne, ale wiele pluskiew nadal je posiada, co ułatwia im orientację w przestrzeni;
• Ciało pluskwy jest spłaszczone, co pozwala jej poruszać się w najwęższych miejscach, ukrywać się w szczelinach, pozostawać niewykrytą przez długi czas i skutecznie przezimować w cieple;
• kończyny i czułki są wieloszczetowe;
• Ciało niektórych gatunków jest segmentowane (np. pluskwiaków), podczas gdy inne mają cienkie prążki (jednym z takich gatunków jest lakownica gruszowa), co sprawia, że owad może zostać pomylony z innym gatunkiem;
• Aparat gębowy jest typu kłująco-ssącego (wszystkie osobniki podrzędu pluskwiaków), co nie przeszkadza pasożytom i drapieżnikom w pełnym żerowaniu: przebijają one zewnętrzną powłokę sondą, wprowadzają specjalne substancje ułatwiające proces zdobywania pokarmu, np. krwiopijcy zapewniają dostarczenie do miejsca pożywienia substancji o właściwościach znieczulających, przeciwzakrzepowych, a drapieżniki sprzyjają upłynnianiu tkanek swoich ofiar, po czym wysysają powstały sok;
• Wiele gatunków ma skrzydła, które pomagają im w migracji na duże odległości, mniejsze pluskwiaki (mikroskopijne owady żywiące się roślinami) poruszają się z wiatrem, dla porównania pluskwy domowe nie mają skrzydeł (są one zredukowane, ponieważ nie są potrzebne, gdyż szkodniki stale przebywają w domu).

Małe pluskwy pod wieloma względami przypominają dorosłe szkodniki.

Posiadają one wszystkie charakterystyczne cechy: kończyny, czułki, kształt ciała i aparat gębowy. Zauważono szereg różnic:

• wielkość ciała;
• kolor;
• Brakuje niektórych funkcji, ale nie jest to zauważalne w porównaniu zewnętrznym.

Pasożyty różnią się wyglądem w różnych stadiach rozwoju. Jaja są przeważnie małe: od 1 do 1,5 mm, ale z jednej strony mają otwór, przez który młode opuszczają skorupkę. Kolor jest zawsze różny, w zależności od gatunku pluskwy.

Na przykład wiele odmian ma jaja o mlecznym zabarwieniu, podczas gdy jaja ogrodowe są zielone (w niektórych przypadkach).

Odcień zmienia się bliżej pojawienia się larw. Często staje się on bardziej wyraźny. Młode mają zwykle jaśniejsze ubarwienie. Larwy pierwszego stadium (te, które dopiero co wyszły z jaj) nie przekraczają 1 mm długości i charakteryzują się przezroczystą, białą powłoką zewnętrzną.

Na każdym kolejnym etapie próbki rosną o 0,5-1 mm.

Jednak kolor również ulega zmianie, do czego przyczynia się regularne linienie - młode owady zrzucają błonę chitynową i wkrótce wykształcają nową. Nimfa (larwa ostatniego stadium, która wkrótce staje się dorosła) wygląda bardziej jak dojrzały szkodnik. Może mieć jaśniejszy kolor, ale pod względem parametrów ciała jest osobnikiem prawie w pełni rozwiniętym.